Wanna party???
push open ... load ... close ... push play...and let yourself go!!!

Met een quote van John Németh ben je al goed vertrokken moeten ze bij Fried Bourbon hebben gedacht toen ze hun nieuwste aan hem lieten horen, voeg daarbij dat Roland Van Campenhout  als ‘producer’ werd aangetrokken en laat een crème van muzikanten aanrukken om als ‘guests‘ op te treden en het resultaat kan niet anders dan verbluffend zijn.

Met hun voorstelling van ‘Boogie Blend Blues’ (2007) nog fris in het geheugen toen Steven, Tim, Patrick en Jürgen zo goed als de ganse luchtbal van hun sokken bliezen wordt het luisteren naar hun nieuwste ‘Deep Fried!’ niet anders dan een bluesy-party van het allerbeste niveau. Fried Bourbon kan je heden niet meer uitspreken zonder in één adem ook Gene Taylor en Roland Van Campenhout erbij te vermelden  en hun recentste ‘Shining Stella Tour’ is daar zeker en vast ook niet vreemd aan.

Nu ook zonder deze twee boogbeelden zijn Steven Troch (vocals & harmonicas), Tim Ielegems (vocals & guitars), Patrick Houthooft (bass) en Jürgen Claes (drums) vier klasbakken die hun ster aan het Belgische bluesfirmament al lang hebben verdiend. Hun nieuwste paradepaardje telt daardoor niet minder dan 15 tracks van eigen fabricaat en dat op zich is al een vaststelling om zeer fier op te zijn, zeker wanneer je hier een album krijgt te horen waar de klasse zo van afdruipt.

Openingstrack gaat over de Steven zijn ‘Ding Dong’ en wanneer Chuck Berry mag zingen over zijn Ding-a-ling wel dan mag de Steven dat ook. ‘Ding Dong’ is een regelrechte juke joint stomp waarbij de harmonica sound van Steven een perfect match is voor de ‘Harmony-ieuze’ riffs van het gitaarspel van Tim.

‘Deep Fried’ geeft mede door de samenwerking van verschillende artiesten een grote diversiteit aan muzikale bluesstijlen en  verveelt daardoor geen enkele seconde, van Juke Joint Blues over Deep Dark blues  met een voodoo attitude naar Dixie jazz en New Orleans langs Rhumba, je krijgt het allemaal en zo ook een West Coast Jump met ‘My Sweet Girl’ een nummer dat verschillende titels heeft moeten verwerken op de verschillende try-outs alvorens de bevalling een feit werd maar het mag er best zijn.

Deep Blues en Voodoo sound wordt geserveerd met het intense ‘Angelina’ en ‘Black Cat Bone’ een nummer dat bijna verboden was door onze zuiderburen :-) en zo komen we bij ‘Camel Chase’ een instrumentaal intermezzo  met Oriental  klanken en gebracht met veel Twangsound met daarop een meesterlijke André Donni op de klarinet. Echt verbluffend hoe Fried  Bourbon hierop alle registers opentrekt en zeker en vast één van de huzarenstukjes op dit album en weerom zijn we door deze mystiek betoverd.

Een up-tempo Rhumba en een ietsje ondeugend is ‘Candy’ waarop er een gastoptreden is weggelegd voor Marlies De Munck en daarmee moeten we verder leven in onze eigenste fantasie over welk soort snoepje het hier uiteindelijk gaat al kunnen ze Marlies nu niet elk optreden gaan meevragen. Tearjerker time nu met een slowtje uit de oude doos à la Teddy Morgan en daarmee bewijzen ze dat ze met ‘Doin’ Time’ wel degelijk een album op ons los laten waarop over ieder aspect is nagedacht en zo gaan we onmiddellijk terug naar de blues met de rauwe shuffle ‘Biggest Little Sumpin’’ waarop Steven zich kan uitleven op de ‘smoelschuif’.

New Orleans Dixie Jazz… ja het kan allemaal op deze ‘Deep Fried’  en met ’Loaded Dice’ komen deze gasten waarempel aandraven met de ganse reutemeteut van een heuse brassband en take it easy guys want een derde album moet ook nog kunnen en na dit zullen de verwachtingen uiteraard zeer hoog gespannen staan dus de ‘pressure is on you’… maar onze woorden zij nog niet koud en daar verrassen ze ons nog met een gospel van formaat met 'On My Way' en ‘respect’ dat dit allemaal uit jullie eigenste pen komt …graaf! Afsluiter is er eentje dat vanaf nu steevast op iedere ‘live gig’ zonder fout  het einde zal aankondigen van het optreden en met ‘We Gotta Go…’ is dit niet anders op dit album en zo gaan we eruit met de samenzang van de Fried Bourbonners en ja Steven, Tim, Patrick en Jürgen everyone has to go sometime but we had a extra ordinary good time listening to this Deep Fried!

Fantastisch album van Belgische makelij en wanneer ‘Boogie Blend Blues’ voor jullie de poort was naar Cahors Blues in Frankrijk moet deze ‘Deep Fried’ de rode loper uitleggen voor Cognac Blues Passions… go for it zou ik zo zeggen en wij van Roostville zullen alvast bij Michel Rolland een goed woordje doen deze zomer.

Met dank aan Helena en Willem van MUSICARENA en...

Phillipe de Chaffoy, André Donni, Paul Van Wouwe, Stefan Thaens, Marlies De Munck, Rohal De Ridder en Jean Leclerc....